Het gras en het kruisje

Ik ben een moeder op het schoolplein geworden. Ik liep al 2 jaar voorbij de menigte, op weg naar de psz. Ik heb ze van een afstandje kunnen observeren, maar nu sta ik er zelf tussen. Sommigen herken ik van de psz of ergens anders van, maar het was altijd oppervlakkig.  Anderen heb ik nog nooit gezien.
Op zich gaat het goed en voel ik me thuis. Ik maak een praatje links en rechts. Ik schets een beeld van de personen maar ook andersom gebeurt dit. En dan komt de pijnlijke vraag:
…..heb je nog meer kinderen?....
Nee, antwoord ik zo vriendelijk mogelijk. Ik ben benieuwd hoe ze ons inschatten, wat zal dit antwoord toevoegen aan het beeld dat ze van ons vormen?
Ik weet dat de vraag gesteld wordt om onder andere een verder gespreksonderwerp op gang te laten komen en interesse te tonen, maar het blijft stil na mijn antwoord. Ze durven (logisch) niet door te vragen. Ik weet dat ze het daarom voor hunzelf invullen.
Ik hoop dat ze denken, en beseffen, dat het een zegen is om kinderen in je gezin te mogen ontvangen. Dat je kinderen niet neemt, maar krijgt en dat het soms niet altijd even gemakkelijk gaat. Ik zou dit ook eerlijk zo verteld hebben.  Tevens dat we ook genieten van het rijkdom dat we al mogen ervaren. We genieten van hem. We gaan er niet meer vanuit dat we een broertje of zusje aan hem zullen schenken maar we blijven altijd wel de hoop behouden. We zijn hier open in.
Ik vrees dat men een ander beeld schept: Gooische ouders (alhoewel ik een Brabants accent heb), beiden werkend, kind is verzorgd en loopt in merkkleding (nep uit Turkije), 2 nieuwe auto’s, leuke mamafiets, groot huis (huur), doen allemaal leuke dingen, etc. Oftewel Gooische kak die materialisme hoog in het vaandel hebben en gekozen hebben voor 1 kind, welke flink wordt verwend.
 Eigenlijk moet ik er niet bij stil staan, maar toch heb ik er de afgelopen weken toch aan gedacht.  Ik kan er niks aan veranderen en het zegt meer over de andere persoon dan over ons. Ik zit er niet mee. Het is zoals het is.  Het zijn gewoon gedachten die af en toe voorbij komen. Er kan niet zo gemakkelijk het juiste beeld over ons gevormd worden.
Daarnaast blijft het steeds pijnlijk om te zeggen dat hij enig kind is. Ik zou zo graag een ander antwoord willen geven.
Hopelijk hebben de andere ouders geen oogkleppen op en weten dat niet altijd alles is zoals het lijkt. Elk huisje heeft zijn kruisje. Wij zijn verre van Gooische kak.
Maar eerlijk is eerlijk, ik krijg een steen in mijn maag als men vertelt dat ze meerdere kinderen hebben. Ik ben ook maar een mens met gevoelens. Zo is een vroegere vriendin zwanger geworden vorig jaar en heeft ze inmiddels een meisje gekregen naast de 2 jongens die ze al had. Ik kan niks anders zeggen dat ik stik jaloers op haar ben! Ze is altijd binnen een poepscheet zwanger en dan krijgt ze ook nog een meisje. Ik weet dat ze dat graag wilde. Dahm, ik zou ook zo graag een dochter willen hebben maar ben al blij als er überhaupt een tweede mag komen! En zij krijgt gewoon er makkelijk 3 en ook nog van verschillende geslachten, precies zoals gewenst.
Maar ik weet: het gras bij de buren is altijd groener. Haar relatie is fragiel en er speelt zich daar heel wat af achter gesloten deuren. Voor de buitenwereld hebben ze het goed voor elkaar maar ik weet dat er heel wat op losse schroeven staat. Elk huisje heeft zijn kruisje.
Ik zou niet met haar willen ruilen, dat maakt mij een stuk minder jaloers. Ik vind het zo fijn dat wij een goede basis hebben, dat wij elkaars maatje zijn ook al hebben we een meningsverschil. We hebben bewezen dat we bergen hebben beklommen en door dalen zijn gegaan, welke ons sterker hebben gemaakt. De komt van onze zoon heeft ons leven verrijkt.

Dus ik hoop dat anderen, netzoals ikzelf, beseffen dat je misschien een beeld van iemand kan schetsen maar misschien deze helemaal niet juist blijkt te zijn. ik probeer daarom zo min mogelijk iets zelf in te vullen.